Ludzkie oblicze

      Samotność jest trudna do zaakceptowania.Wchodzi z butami w życie bez uprzedzenia.  Masz super ludzi wokół siebie, więc nie jesteś sama. To niezaprzeczalny fakt.  Jednak nawet najlepsza ekipa nie wypełni  rodzaju pustki jaką posiadasz.  Możesz być największym optymistą z dystansem na świecie co  wcale nie oznacza, że czasami po prostu  nie opadasz z sił i  nie cierpisz.  Wbrew temu jak dobrą reklamę wystawiasz na zewnątrz, w środku panuje bałagan. Nawet, jeśli stan, w którym tkwisz uważasz za dobry to myślisz tak tylko dlatego, że nie znasz nic lepszego. Samotność staje się twoim odbiciem wtedy, gdy do oczu cisną się łzy i nie wiesz co z nimi zrobić. Kiedy wewnętrzny krzyk jest stłumiony i nie masz nic poza ciszą. Z jednej strony to potrzebny moment bo sprawdza twoją siłę.  Z drugiej boli jak nic innego.

     Czy to, że masz świetnych ludzi wokół zawsze może dać gwarancje tego, że nie poczujesz się samotny? Nie. Samotność w sercu pojawia się z ludzkiej potrzeby. Największy twardziel będzie chciał kochać i być kochanym.  Bo mimo wszystko jest nadal człowiekiem. Ciężar, który z jakiegoś powodu przypadł mu w udziale umacnia charakter tak, by nie bolało. Skoro miłość jest inwestycją obciążoną ryzykiem to zawsze będzie ją omijał. Ze strachu i obawy, że sobie z czymś nie poradzi. Nie ma znaczenia, że to,  przez co przeszedł w życiu to nic w porównaniu z czuciem.  Właśnie to budzi jego największe lęki.  Zdarza się, że przejdzie obok szansy, ale jej nie wykorzysta. Nie dlatego, że nie chce, być może wykona nawet pierwszy krok ale zaraz potem naciśnie stop. Gdy tylko pojawia się zielona lampka, ucieka bo nie wie co czeka go na zakręcie. Nie ma kontroli i się gubi.  To wszystko nie znaczy, że nie chce miłości. Przeciwnie- chce.  Może nawet bardziej niż inni. Ale postawa siłacza wbiła się na tyle mocno, że nie potrafi działać inaczej.  Jedyny rodzaj miłości na jaki sobie pozwala to przyjacielski. Wtedy nic nie ma prawa się wydarzyć w końcu sytuacja jest jasna.  Jednak jasnych sytuacji już starczy. Samotność choć dobra to męczy dobitnie. Czas ruszyć naprzód.

           Może ktoś pewnego dnia powie spróbujmy?